Een zwarte schim

Wat wás dat in hemelsnaam? Ik werd iets van een schim gewaar! Toen ik 's avonds laat, vanuit de goed verlichte kamer, de hal van onze woning binnenliep. Ik zag het niet echt! Zo snel was het weer verdwenen! Maar toch deed het mij voor als een donkere schim. Het ging naar mijn gevoel richting de trap van onze woning. Maar ik zág het dus niet. Niet echt in ieder geval! 'Wat was dit toch?', vroeg ik mij die avond nog vrij lang af. Het was best een beetje spooky. Maar goed, soms blijkt de zwart kat van onze buren ook weleens heel schielijk, en in volle vaart, bij de trap langs naar beneden te rennen. 'Dus het was misschien die zwarte kat?", bedacht ik mij. Maar ik had die donkere schim niet echt laag bij de grond opgemerkt, maar eerder op ooghoogte. Dus het kon toch ook niet echt die kat zijn geweest. 'En een motvlinder kon het ook niet zijn geweest', bedacht ik mij. 'Want een dergelijke vlinder is daarvoor gewoon niet groot genoeg'. Die schim was naar mijn gevoel minstens 10 cm groot geweest. Mogelijk had ik mij die gewaarwording slechts ingebeeld', bedacht ik mij'. Maar toch, ik bleef hierover best wel een beetje onzeker. Andere mensen zouden in die situatie wellicht aan een gewaarwording van een geest kunnen gaan denken. Maar dat wilde er bij mij níét in. Jaren terug was ik lange tijd lid geweest van een vereniging van spiritisten. En ik was er toen op mijn manier voor de volle 100% van overtuigd geraakt dat de spiritisten zich het bestaan van geesten slechts inbeelden. Dit ondanks het feit dat ik daar wel erg bijzondere fenomenen had meegemaakt.

Enkele dagen na die ietwat huiveringwekkende ervaring in de hal van onze woning, verliet mijn echtgenote 's avonds op zeker moment ook de goed verlichte huiskamer. En ook zij ging toen naar de hal van onze woning. Tenminste, totdat zij met een gil van angst weer terug de kamer in kwam. 'Ik zag een vleermuis', zei zij toen met trillende stem op mijn vraag wat er aan de hand was. 'Dus dat was nu datgene wat mij enkele dagen daarvoor voorbij was gevlogen', bedacht ik mij direct. Dus ging ik op zoek naar die vleermuis. Wij beiden hadden nog nooit een vleermuis in het echt waargenomen. En wij wisten beiden ook hoe gevaarlijk vleermuizen kunnen zijn. Althans in het overbrengen van ziektes. 'Vleermuizen kunnen je bijten', wisten wij. En ze kunnen dan de meest enge virusziektes overbrengen. Waaronder de gevaarlijke zoönose, die onder veterinairen bekend staat als rabiës. Deze ziekte is daarom zo gevaarlijk, wisten wij, omdat ze bij honden en mensen die er door worden besmet een vorm van razernij kan teweegbrengen. En omdat het ook nog eens een potentieel dodelijke ziekte betreft.

Maar hoe goed wij beiden ook zochten in ons huis, wij vonden geen vleermuis. Tenminste totdat één van ons op het lumineuze idee kwam om een handdoek te gaan pakken. En om even goed, en op verschillende plaatsen, in onze woning met die handdoek te gaan wapperen. De vleermuis zou daardoor weleens voldoende kunnen schrikken om zijn schuilplaats te verlaten. En, precies zoals wij hadden verwacht, zagen wij die vleermuis toen even later in de nok van ons huis heen en weer fladderen. Het was wel even schrikken! Want ja een vleermuis is een levensgevaarlijk diertje. Vleermuizen oriënteren zich in de ruimte door middel van echolocatie. Ze doen dat met behulp van de opgevangen echo van het door hen uitgezonden ultrasone geluid. Aan haar gefladder kon je ook zien dat zij meer tijd nodig had om zich in de ruimte te oriënteren dan normaal gesproken het geval is bij dieren die zich op visuele wijze in de ruimte weten te oriënteren. Ze fladderde daar in de nok van onze woning snel heen en weer. Maar men kon duidelijk zien dat zij iets meer tijd nodig had om zich goed in die ruimte te oriënteren dan dieren die hun ogen daarvoor gebruiken.

Enfijn, die vleermuis moest daar wel weg, zo bij het ingaan van de nacht. Maar hoe vang je een dergelijk dier? Dat was voor ons op dat moment wel de grote vraag. Daarvoor wisten wij op dat moment niks beter te bedenken, dan het gebruik van de elektrische vliegenmepper. Erg diervriendelijk was dat natuurlijk niet. Maar daarmee werd hij na een tijdje in ieder geval wel zo rustig dat wij hem konden vangen. Om geen besmetting op te gaan lopen, hadden wij echter wel enkele plastic zakken om de hand gedaan waarmee wij hem van plan waren beet te gaan pakken. Dit alles slaagde uiteindelijk bijzonder goed. Ze was dermate verdoofd geraakt om ons niet meer te kunnen bijten. Het was wel een beetje zielig voor het arme beestje. Maar wij hebben die kleine vliegende muis in ieder geval niet opgegeten, zoals sommige andere mensen in een heel ver land soms wel plegen te doen. Hoe bedenken ze het? Dus liepen wij niet het gevaar op om hierdoor de ziektes SARS-CoV-2; Covid 19 en Hondsdolheid op te gaan lopen. Óf nog een andere gevaarlijke virusziekte die door vleermuizen kan worden overgebracht